Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ((WHO) προτείνει να λαμβάνονται υπόψη οι τοπικές συνθήκες, και συστείνει ενδεικτικά μέγιστη ποσότητα ελεύθερου χλωρίου τα 3,0 mg / l (Μέχρι 5 στα Σπα).
Όταν χρησιμοποιείται οργανικό χλώριο, προτείνεται η διατήρηση ελεύθερου χλωρίου πάνω από 1,5 – 2,0 mg / l ώστε να διατηρηθεί η διαύγεια του νερού.
Πρακτικά η δόση του χλωρίου εξαρτάται από τη χρήση και άλλες συνθήκες που επικρατούν. Βασει της μέτρησης (μεσημβρινές ώρες, περίπου 12.00 – 14.00) υπολογίζεται η δόση του απολυμαντικού που θα χρησιμοποιηθεί.
Είναι τεχνικά αναγκαία η υπερχλωρίωση κάθε εβδομάδα – δέκα μέρες, ή η χρήση άλλων απολυμαντικών για επίτευξη της αναγκαίας διαύγειας και υγιεινής κατάστασης του νερού.
Πόσιμο νερό: Η Νομοθεσία προβλέπει πάνω από 0,5 mg / l υπολειμματικό, ελεύθερο χλώριο (0,2 – 0,8 mg / l).
Νερά δικτύων – Υπερχλωρίωση για καταπολέμηση λεγεονέλας. Όταν εμφανισθουν δείγματα με παρουσία λεγεονέλας πάνω από 1000 cfu / l προτείνεται εκτός από το θερμικο σοκ, η υπερχλωρίωση του δικτύου μέχρι και 5 – 10 mg / l.
Νερά απόβλητα: Η Νομοθεσία προβλέπει πάνω από 0,5 mg / l υπολειμματικό, ελεύθερο χλώριο. Είναι σαφές πως η αποτελεσματικότητα πρέπει να αποδεικνύεται με τη μικροβιολογική συμφωνία προς τις προδιαγραφές (ανάλογα με τον αποδέκτη)
Φυσικά, υπάρχουν και άλλα απολυμαντικά και μέθοδοι απολύμανσης. Διεθνώς όμως, η χλωρίωση θεωρείται η πλέον αποτελεσματική μέθοδος. Δεν είναι αδικαιολόγητο αυτό που έχει λεχθεί, πως η εξαφάνιση της χολέρας παγκοσμίως οφείλεται στη χρήση απολυμαντικών χλωρίων.
