Κρατισμός – Φιλελευθερισμός – Αστική τάξη.

Περιληπτικά & με γενικότητες, ο κρατισμός σαν οργάνωση κοινωνίας υπάρχει εδώ και αιώνες, από τις πόλεις – κράτη, μέχρι τα θεοκρατικά καθεστώτα, τα απολυταρχικά, τα δεσποτικά κοκ. Ο φιλελευθερισμός σαν ιδέα, ξεκίνησε (την εποχή του διαφωτισμού) όταν οι αστοί, απόκτησαν στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία, αλλά και μόρφωση, και στηριζόμενοι στις αρχές & αξίες του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη των μονοθεϊστικών θρησκειών. Επιθυμία-τους υπήρξε να διεκδικήσουν ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα από τους ηγεμόνες, αλλά και κράτος δικαίου (πχ Μάγκνα Κάρτα – Ιωάννης ο Ακτήμονας, “Το Πνεύμα των Νόμων” – Μοντεσκιέ, κα). Η Γαλλική Επανάσταση είχε ως συνθήματα το “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΙΣΟΤΗΣ – ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ”. Η αντίδραση των δεσποτών υπήρξε η “οργάνωση” του Κράτους με τη βοήθεια γραφειοκρατών (burocrats, οι Γάλλοι εφηύραν τη … γραφειοκρατία). Από τότε, πότε ρυθμίζουν οι γραφειοκράτες με εντιμότητα (αλλά πάντα επιδιώκοντας ένα ελάχιστο αποτέλεσμα) είτε, χειρότερα, αν εμφορούνται από απληστία και αρπακτικότητα (διεφθαρμένοι) ή ιδεοληψία (οπαδοί ολοκληρωτικών ιδεολογιών) αγωνίζονται να αποτρέψουν τους δημιουργικούς και παραγωγικούς πολίτες να διακριθούν, εν ονόματι μιας ισοπεδωτικής λογικής.
Φιλελεύθερο πολίτευμα, είχαμε στην κλασική εποχή στην Αθήνα – “Η Εκκλησία του Δήμου” (μόνο για τους Αθηναίους Πολίτες βέβαια).
Σύμφωνα με το γενάρχη το νέου φιλελευθερισμού, τον Άνταμ Σμιθ, “Όταν κάποιος επιδιώκει το δικό-του καλό, κάποιο “αόρατο χέρι” τον σπρώχνει να κάνει ταυτόχρονα καλό και στο κοινωνικό σύνολο”. Στον 20ο αιώνα, με αμφιταλαντεύσεις, υπήρξαν απόπειρες φιλελευθεροποίησης, αλλά κυρίως υπήρξε η συντριβή του ολοκληρωτικού υπαρκτού κρατισμού – σοσιαλισμού.
Σε κάποιο ταξείδι-μου στην Αγγλία (Bradford), διάβασα στην είσοδο ενός κτηρίου το σύνθημα – προτροπή “Industry – Progress – Humanity”. Το ερμήνευσα πως, με τη δημιουργική προσπάθεια, επέρχεται η Πρόοδος, που με τον Ανθρωπισμό, διοχετεύει την ευημερία στους Πολίτες! (“Δημιουργία – Πρόοδος – Ανθρωπισμός”).
Ο νομπελίστας Μίλτον Φρίντμαν, παραφράζοντας τα λόγια του Άνταμ Σμιθ, και έχοντας υπόψη τους γραφειοκράτες – κρατιστές, είχε πει: “Όταν κάποιος επιδιώκει το δημόσιο καλό, κάποιο “αόρατο χέρι” τον σπρώχνει ταυτόχρονα να …φροντίζει για το δικό-του συμφέρον!…”
Στη χώρα-μας, η γραφειοκρατία παραμένει Κράτος εν κράτει (Κράτος που θέλει να παίζει το ρόλο Θεού – Πατέρα & Μπακάλη), και εξουθενώνει κάθε δημιουργικό & παραγωγικό πολίτη. Ακόμη και πολλοί επιχειρηματίες, προτιμούν να είναι κρατικοδίαιτοι (“νταβατζήδες” αποκάλεσε ορισμένους από αυτούς ο Κώστας Καραμανλής, ίσως κατά τη γνώμη-μου ο πλέον “πεπαιδευμένος” Πρωθυπουργός που είχε αυτή η χώρα τον 20 αιώνα μέχρι και σήμερα. Το ότι κουράστηκε, δεν με εκπλήσσει καθόλου….)
Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου, έγραψε για τη “χαμένη τάξη” στην Ελλάδα, τη μεσαία, αστική τάξη δηλαδή, που είναι η ραχοκοκκαλιά μιας Φιλελεύθερης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η αστική τάξη, είναι εκείνη που μπορεί να εξασφαλίζει τα προς το ζειν, με αξιοπρέπεια και με τις δικές-της δυνάμεις, χωρίς τα δεκανίκια του Κρατισμού, και ταυτόχρονα δεν στερείται τα στοιχειώδη, ώστε να γίνεται θύμα και άθυρμα των ολοκληρωτικών ιδεολογιών του φθόνου και του μίσους!… Αυτή η αστική τάξη, χρειάζεται κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που δεν μπορούν, όπως φαίνεται να τη δώσουν τα κόμματα – διαχειριστές της Εξουσίας.

……………………..

Οι γνώσεις, η τεχνολογία, διαρκώς μεταβάλλονται (αυξάνονται), εμπλουτίζονται, από την αρχή της παρουσίας του ανθρώπου στη γη. Ετσι, οι άνθρωποι και οι Κοινωνίες προχωρούν. Τα συναισθήματα όμως, παραμένουν αναλλοίωτα (αγάπη, μίσος, φιλοδοξία, χαρά της επιτυχίας, φθόνος κλπ κλπ). Από αυτά τα συναισθήματα μπορούμε να επιλέξουμε, ώστε να δημιουργήσουμε την κοσμοθεωρία – ιδεολογία οργάνωσης της Κοινωνίας: Πχ Φιλελελεύθερη Αστική Δημοκρατία ή Ολοκληρωτισμός;